سبزه یکی از نمادهای مهم در آیین‌های ایرانی به ویژه نوروز است که همواره جایگاه ویژه‌ای در سفره هفت‌سین داشته است. سبزه به عنوان نمادی از رویش، سرزندگی و نو شدن طبیعت، از گذشته‌های دور بخشی از آداب و رسوم ایرانیان در فصل بهار بوده است. این سنت که به زمان‌های باستانی برمی‌گردد، بازتابی از پیوند انسان با طبیعت و چرخه‌های زندگی است.معمولاً از بذر گیاهان مختلفی چون گندم، عدس، ماش یا دیگر دانه‌های گیاهی تهیه می‌شود. ایرانیان حدود دو هفته پیش از آغاز سال نو، این بذرها را خیس کرده و سپس در ظرف‌های مختلف پخش می‌کنند. با گذشت زمان و مراقبت‌های لازم، بذرها شروع به جوانه‌زنی می‌کنند و سبزه‌ای تازه و سرسبز برای روز نوروز آماده می‌شود. این سبزه‌ها که به عنوان نمادی از برکت و رویش شناخته می‌شوند، در سفره هفت‌سین قرار می‌گیرند و جلوه‌ای از زندگی و امید را به نمایش می‌گذارند.از دیگر دلایل اهمیت آن در نوروز، این است که این نماد نه تنها به رشد و سبزینگی طبیعت اشاره دارد، بلکه نشان‌دهنده پیوند انسان با زمین و خاک است. همچنین در باورهای ایرانی، سبزه نماد پاکی و بی‌ریایی بوده و قرار دادن آن در هفت‌سین به معنای دعوت از خیر و برکت برای سال جدید است. این نماد نشان‌دهنده تلاش انسان برای نزدیک شدن به طبیعت و حفظ توازن بین انسان و محیط زیست است.پس از پایان جشن‌های نوروز، سبزه‌ها به رودخانه‌ها یا دریاچه‌ها سپرده می‌شوند تا آب آن‌ها را با خود ببرد. این کار به‌عنوان نمادی از بدرقه بدی‌ها و مشکلات سال گذشته و استقبال از برکت و انرژی مثبت سال جدید انجام می‌شود. این رسم قدیمی که در روز سیزده‌بدر انجام می‌شود، نشان از اعتقاد به تأثیر طبیعت در زندگی انسان دارد.در نهایت، سبزه در فرهنگ ایرانی نمادی از زندگی، تازگی و بازگشت به طبیعت است که همواره یادآور اهمیت حفظ محیط زیست و ارتباط ما با زمین و دنیای پیرامون است.